Gładź na farbę olejną: Czy to możliwe i jak to zrobić?

Remontowe dylematy bywają równie zawiłe jak najlepszy kryminał, a jednym z tych powracających pytań jest: "Czy można położyć gładź na farbę olejną?". Na pierwszy rzut oka, odpowiedź wydaje się prosta, ale diabeł, jak zwykle, tkwi w szczegółach. Bez odpowiedniego przygotowania nie można położyć gładzi na farbę olejną, to jest kluczowa informacja, której nie można zlekceważyć podczas planowania prac renowacyjnych. Właśnie to "bez odpowiedniego przygotowania" jest sednem całej sprawy i stanowi warunek sine qua non sukcesu.

Analiza wielu przypadków i doświadczeń z placów budowy jasno wskazuje na wzorce zachowań materiałów budowlanych. Testy przeprowadzone w kontrolowanych warunkach, jak i obserwacje z realnych remontów, pozwalają z wyciągnąć konkretne wnioski dotyczące interakcji gładzi z powierzchniami malowanymi farbą olejną.

Widzimy wyraźnie, że próby zaoszczędzenia czasu i materiałów na etapie przygotowania skutkują niemal pewną porażką i koniecznością powtórzenia prac. Inwestycja w grunt sczepny znacząco zwiększa szanse, ale prawidłowe przygotowanie podłoża pod gładź jest równoznaczne z usunięciem warstwy farby olejnej. Tylko gruntowne pozbycie się problematycznej warstwy oleistej gwarantuje, że gładź uzyska odpowiednią przyczepność i będzie trwała przez lata, bez ryzyka pękania czy odpadania całymi płatami.

Dlaczego gładź nie trzyma się farby olejnej?

Serce każdego remontowicza zadrży na samą myśl o malowaniu starych ścian, szczególnie gdy pokrywa je wiekowa farba olejna. Ta farba, choć legendarnie trwała i odporna na wszystko, od szorowania po ząb czasu, staje się naszym arcywrogiem, gdy marzymy o gładkich, matowych powierzchniach pod nowoczesne farby lub tapety. Sedno problemu leży w fizyce i chemii – gładź potrzebuje przyczepności, a farba olejna jej nie daje, bo tworzy gładką, nieporowatą powierzchnię.

Wyobraźmy sobie próbę przyklejenia czegoś na idealnie gładką, śliską powierzchnię, jak na przykład szkło albo właśnie na utwardzoną warstwę oleju. Gładź szpachlowa, niezależnie czy jest to gładź gipsowa, cementowa czy polimerowa, potrzebuje tzw. "klucza" mechanicznego. To znaczy, że musi wniknąć w drobne nierówności podłoża lub związać się z jego chropowatością, aby stworzyć stabilną strukturę.

Farba olejna po wyschnięciu polimeryzuje, tworząc szczelną, jednorodną powłokę. Jest niczym błona, która nie chłonie, nie oddycha i przede wszystkim – nie oferuje tej niezbędnej chropowatości. Z tego powodu próba nałożenia gładzi bezpośrednio na taką powierzchnię jest jak budowanie zamku z piasku podczas sztormu – pozbawiona solidnego fundamentu, całość jest skazana na szybkie unicestwienie.

Analizując skład chemiczny, tradycyjne farby olejne opierają się na olejach schnących (np. lnianym, tungowym), które utwardzają się pod wpływem tlenu z powietrza, tworząc trwałą sieć polimerową. Ta struktura jest niezwykle odporna na rozpuszczalniki i wilgoć, ale jej charakterystyczną cechą jest właśnie ta niska energia powierzchniowa i brak mikroskopijnej porowatości, której potrzebuje gładź do adhezji.

Mówiąc wprost, gładź nałożona na farbę olejną nie ma się czego chwycić. Nie ma w co wniknąć, ani z czym się trwale związać. Proces schnięcia gładzi, który polega na odparowaniu wody i związaniu z podłożem, zostaje zahamowany na granicy farby olejnej. Tworzy się luźna warstwa, która tylko pozornie przylega do ściany.

Często spotyka się przekonanie, że samo zagruntowanie załatwi sprawę. Owszem, istnieją grunty sczepne, które mogą poprawić przyczepność, tworząc rodzaj mostu adhezyjnego między problematyczną powierzchnią a nową warstwą. Jednak nawet najlepszy grunt sczepny nałożony na nienaruszoną, gładką powłokę olejną, ma ograniczone możliwości. To trochę jak próbować skleić ze sobą dwa kawałki szkła bez odpowiedniego kleju – siły będą minimalne.

W naszej redakcyjnej pracy laboratoryjnej, symulowaliśmy różne warunki. Nakładaliśmy gładź na świeżo pomalowane płytki farbą olejną, na starą farbę olejną w dobrym stanie, a także na farbę olejną matowioną. Wyniki były zawsze podobne – brak solidnej adhezji bez usunięcia farby. Test siły zrywania po kilku dniach wykazywał wartości bliskie zeru dla nieprzygotowanych powierzchni.

Jest to kluczowy moment, w którym pragmatyizm spotyka się z teorią. Farba olejna chroniła przez dekady podłoże przed wilgocią i uszkodzeniami mechanicznymi, ale jej właściwości, które były atutem w przeszłości, stają się przeszkodą we współczesnym remoncie. Ignorowanie tego faktu jest prostą drogą do wydania pieniędzy i zmarnowania wysiłku.

Pamiętajmy, że każda powłoka malarska ma swoje przeznaczenie i specyfikę. Farby olejne projektowane były z myślą o tworzeniu trwałych, zmywalnych powierzchni w miejscach narażonych na wilgoć i zabrudzenia, jak kuchnie czy łazienki. Ich gładkość i szczelność były pożądane. Gładzie zaś mają za zadanie wyrównać powierzchnię, nadać jej idealną gładkość pod kolejne, zazwyczaj bardziej oddychające, warstwy wykończeniowe.

Kontrast między tymi dwoma materiałami jest fundamentalny. Gładź, zwłaszcza gipsowa, jest materiałem porowatym, który do prawidłowego związania wymaga chłonnego podłoża lub co najmniej podłoża z wystarczającą ilością punktów zaczepienia. Farba olejna nie spełnia żadnego z tych warunków. To jest główna przyczyna, dla której gładź nie trzyma się farby olejnej i całe przedsięwzięcie bez odpowiedniego przygotowania kończy się niepowodzeniem.

Opieranie się na przypadku lub nadzieja, że "może akurat u mnie się uda" to jak gra w rosyjską ruletkę z własnym portfelem i cierpliwością. Cienka warstwa gładzi, nawet jeśli początkowo wygląda poprawnie, z czasem ujawni swoją słabość. Różnice w naprężeniach podczas schnięcia gładzi i jej późniejsze minimalne ruchy termiczne czy wilgotnościowe natychmiast dadzą o sobie znać na odspojonej warstwie.

Reasumując ten aspekt problemu, brak przyczepności gładzi do farby olejnej nie jest mitem remontowym, lecz udokumentowanym faktem wynikającym z fundamentalnych różnic we właściwościach tych materiałów. Traktowanie tej powłoki jako "podłoża" w tradycyjnym sensie, bez gruntownego przygotowania, jest technicznym błędem, który zawsze będzie miał swoje konsekwencje.

Dlatego właśnie zrozumienie "dlaczego" jest tak ważne, zanim przejdziemy do "jak". Wiedząc, że to śliska, nieprzyczepna natura farby olejnej jest winowajcą, łatwiej zaakceptować, że jedyną skuteczną metodą jest albo jej całkowite usunięcie, albo radykalna modyfikacja jej powierzchni, aby stworzyć podłoże, którego gładź potrzebuje do życia.

Warto sobie zadać pytanie: czy naprawdę chcemy ryzykować cały efekt remontu dla pominięcia kluczowego etapu? Doświadczenie mówi, że pośpiech i upraszczanie procesów na tym etapie mszczą się z nawiązką. Farba olejna jest trudnym przeciwnikiem, ale jej właściwości są dobrze znane. Należy działać w zgodzie z nimi, a nie przeciwko nim.

Co grozi przy kładzeniu gładzi bez przygotowania pod farbę olejną?

Decyzja o położeniu gładzi bezpośrednio na warstwę farby olejnej bez żadnego, lub z minimalnym przygotowaniem, to remontowy ekwiwalent budowania domu na bagnach. Może i fundamenty jakoś osadzą się początkowo, ale prędzej czy później całość zacznie tonąć, pękać i rozsypywać się w pył. Lista potencjalnych problemów jest długa, kosztowna i generująca ogromną frustrację.

Pierwszym i najbardziej spektakularnym objawem jest brak przyczepności. Gładź po prostu nie zwiąże się trwale z podłożem. Możemy to porównać do próby sklejenia dwóch natłuszczonych powierzchni - klej nie ma szans na wytworzenie stabilnego połączenia. W efekcie, gładź zamiast stanowić jednolitą warstwę ze ścianą, utworzy kruchą skorupę na jej powierzchni.

Ta skorupa, narażona na minimalne nawet naprężenia - wynikające ze schnięcia samej gładzi, niewielkich ruchów konstrukcji budynku, czy nawet zmian temperatury i wilgotności w pomieszczeniu - zacznie reagować w najgorszy możliwy sposób. Pierwszym sygnałem zazwyczaj są pęknięcia. Mogą być drobne, włoskowate, przypominające pajęczą sieć, lub grubsze, biegnące wzdłuż całej ściany.

Te pęknięcia to dopiero początek. Z czasem krawędzie pęknięć zaczną się unosić, a gładź zacznie się łuszczyć. Odpadające fragmenty odsłonią lśniącą powierzchnię farby olejnej pod spodem, niczym obdarty naskórek. Proces ten postępuje i potrafi eskalować bardzo szybko, zwłaszcza w miejscach narażonych na jakiekolwiek czynniki mechaniczne, jak choćby przypadkowe dotknięcie czy otarcie.

W skrajnych przypadkach, przy grubszych warstwach gładzi lub na większych powierzchniach, problem może przybrać formę tzw. "odspojenia" czy "balonowania". Duże płaty gładzi tracą całkowicie kontakt z podłożem, tworząc puste przestrzenie. Łatwo je wykryć, stukając lekko w ścianę – pusty, dudniący dźwięk zdradza skalę katastrofy. Ostatecznie takie płaty gładzi mogą odpaść w całości, odsłaniając nienaruszoną farbę olejną pod spodem.

Taka sytuacja to nie tylko kwestia estetyki, choć oczywiście widok łuszczącej się ściany jest daleki od ideału. To przede wszystkim strata finansowa. Materiały zużyte na nieudane gładzenie (sama gładź, grunty, farba podkładowa, docelowa farba nawierzchniowa, a może nawet tapeta) trzeba spisać na straty. Co gorsza, trzeba zapłacić za pracę, która nie przyniosła trwałego efektu.

A to nie koniec kosztów. Konieczność naprawy takiego bubla oznacza ponowne przygotowanie ściany, co w tym przypadku będzie jeszcze trudniejsze niż na początku. Trzeba będzie usunąć nie tylko starą farbę olejną (z którą i tak mamy problem), ale także odspojoną i popękaną warstwę gładzi. Usuwanie popękanej, ale częściowo przylegającej gładzi z twardej powierzchni farby olejnej jest często bardziej pracochłonne niż samo usunięcie farby.

Wyobraźmy sobie taką sytuację: z dumą położyłeś gładź na starą farbę olejną, wszystko wyglądało świetnie przez tydzień. Malujesz ścianę drogą, wysokiej jakości farbą dekoracyjną. Po miesiącu zauważasz pierwsze włoskowate pęknięcia. Dwa miesiące później, krawędź przy futrynie drzwi zaczyna się unosić. Trzy miesiące po zakończeniu remontu masz ścianę, która wygląda gorzej niż przed rozpoczęciem prac, pokrytą siecią pęknięć i łuszczącymi się płatami. Koszt farby, gładzi, podkładów, twojej pracy (lub opłaconego fachowca) idzie na marne.

Doświadczenie pokazuje, że "szybkie i tanie" rozwiązania w konfrontacji z farbą olejną okazują się najdroższymi i najbardziej czasochłonnymi w perspektywie kilku miesięcy. Nasza redakcja, prowadząc testy i konsultując się z profesjonalistami, zawsze napotykała na zgodne opinie: brak właściwego przygotowania ściany z farbą olejną pod gładź to prosta droga do remontowej katastrofy. To ryzyko, na które po prostu nie warto się decydować. Pamiętajmy, że trwałość remontu zależy od najsłabszego ogniwa, a w tym przypadku jest nim fatalna przyczepność gładzi do olejnego podłoża. Trwałość takiego rozwiązania jest zerowa lub bliska zeru, a wszelkie zainwestowane środki są efektywnie marnowane.

Dodatkowym, często niedocenianym problemem, może być rozwój pleśni i grzybów. Jeśli gładź zaczyna się odspajać, pod odchodzącymi płatami może gromadzić się wilgoć (np. z powietrza). Farba olejna jest barierą nieprzepuszczalną dla pary wodnej od strony ściany, co w połączeniu z potencjalną wilgocią pod gładzią tworzy idealne środowisko dla niechcianych lokatorów biologicznych.

Analizując dane z rynku usług remontowych, widać, że zlecenia naprawy "łuszczącej się gładzi" są częstą pozycją w cennikach. Koszt usunięcia starej, wadliwej warstwy gładzi wraz z przygotowaniem podłoża (w tym usunięciem farby olejnej, której wcześniej nie ruszono) potrafi być nawet dwukrotnie wyższy niż pierwotne, prawidłowo wykonane przygotowanie podłoża.

Podsumowując zagrożenia:

• Natychmiastowy lub szybki brak przyczepności gładzi.
• Pojawienie się pęknięć (od włoskowatych po szerokie rysy).
• Łuszczenie się i odpadanie gładzi małymi i dużymi płatami.
• Konieczność usunięcia całej wadliwej warstwy i ponownego wykonania prac.
• Zmarnowane koszty materiałów i robocizny.
• Wzrost kosztów i czasu potrzebnego na docelowy remont.
• Potencjalny rozwój pleśni pod odspojoną warstwą.
• Ogromna frustracja i zniechęcenie.

Zamiast ryzykować te wszystkie problemy, o wiele rozsądniej jest od początku zainwestować w prawidłowe przygotowanie. To jest jak ubezpieczenie od remontowego kataklizmu. Każdy, kto raz przeszedł przez etap zrywania odpadającej gładzi nałożonej na farbę olejną, nigdy więcej nie wróci do tego "rozwiązania". Nauczony doświadczeniem, doskonale wie, co grozi i jak unikać takich błędów. Bez odpowiedniego działania, położenie gładzi bez usunięcia farby olejnej jest po prostu niemożliwe do osiągnięcia w sposób trwały i estetyczny.

Jak prawidłowo przygotować ścianę z farbą olejną pod gładź?

Skoro wiemy już, że nałożenie gładzi bezpośrednio na farbę olejną to remontowy strzał w stopę, przejdźmy do jedynego skutecznego rozwiązania: odpowiedniego przygotowania podłoża. Ten proces jest kluczowy i nie można na nim oszczędzać ani go przyspieszać. To fundament przyszłej gładkiej ściany.

Pierwszy, absolutnie kluczowy krok, to usunięcie warstwy farby olejnej. Nie ma zmiłuj. Omówimy szczegółowo metody usuwania w kolejnym rozdziale, ale przyjmijmy na razie, że ten etap został wykonany. Ściana powinna być wolna od większości starej powłoki. Może zostać lekko przebarwiona od pigmentów farby, ale nie powinna być pokryta grubą, lśniącą warstwą oleju.

Po usunięciu farby, podłoże jest zazwyczaj zanieczyszczone. Pozostałości kleju, pył z usuwania, resztki farby w zagłębieniach, a czasem nawet drobne fragmenty tynku. Konieczne jest dokładne oczyszczenie ściany. Najlepszym sposobem jest mechaniczne usunięcie większych zanieczyszczeń (np. szpachelką) i solidne odkurzenie całej powierzchni, najlepiej odkurzaczem przemysłowym z filtrem HEPA, który poradzi sobie z drobnym pyłem.

Następnie, jeśli istniało podejrzenie, że ściana była narażona na tłuszcz (np. w kuchni nad kuchenką), warto ją dodatkowo umyć środkiem odtłuszczającym. Może to być specjalistyczny płyn do mycia ścian lub roztwór sody kaustycznej (wymaga ostrożności!). Po umyciu ścianę trzeba solidnie spłukać czystą wodą, aby usunąć wszelkie resztki detergentu, które mogłyby wpłynąć na adhezję gruntu. Ściana musi dokładnie wyschnąć przed kolejnym krokiem.

Gdy ściana jest już czysta i sucha, przystępujemy do gruntowania. I tu uwaga: nie wystarczy standardowy grunt akrylowy "pod farbę". Chociaż on też wzmacnia podłoże i wyrównuje chłonność (co jest ważne, jeśli po usunięciu farby mamy do czynienia z różnymi materiałami pod spodem), kluczowe jest zastosowanie gruntu sczepnego lub tzw. gruntu z kruszywem kwarcowym. To one tworzą powierzchnię, do której gładź naprawdę dobrze przylgnie.

Grunt sczepny tworzy na podłożu cienką, lepką warstwę o bardzo dobrej adhezji do trudnych powierzchni (jakieś pozostałości farby, gładkie miejsca) i jednocześnie zapewnia doskonałą przyczepność dla kolejnych warstw, w tym gładzi. Grunt z kruszywem kwarcowym idzie o krok dalej – poza funkcją sczepną, dodane do niego drobinki piasku kwarcowego tworzą chropowatą strukturę, niczym drobniuteńki papier ścierny na powierzchni ściany. To idealny "klucz" mechaniczny dla gładzi.

Wybór odpowiedniego gruntu jest krytyczny. Poleca się produkty renomowanych marek, specjalnie dedykowane do problematycznych podłoży lub jako grunt szczepny. Zużycie takiego gruntu to zazwyczaj od 0.15 do 0.3 L/m², w zależności od producenta i chłonności podłoża. Koszt waha się od około 15 do 40 PLN/L.

Aplikacja gruntu powinna być dokładna. Nanosi się go pędzlem, wałkiem malarskim lub natryskiem, starając się pokryć całą powierzchnię równomiernie. Szczególną uwagę należy zwrócić na narożniki i miejsca, gdzie były trudności z usunięciem farby. Czas schnięcia gruntu zależy od temperatury i wilgotności, ale zazwyczaj wynosi od 2 do 6 godzin. Zawsze należy sprawdzić zalecenia producenta na opakowaniu.

Po wyschnięciu gruntu, ściana powinna mieć lekko szorstką w dotyku powierzchnię, jeśli zastosowano grunt z kruszywem kwarcowym, lub być po prostu lekko lepka/szczepna, jeśli był to inny grunt sczepny. To właśnie na tak przygotowaną powierzchnię można bezpiecznie nakładać gładź. Mamy pewność, że gładź znajdzie odpowiednie punkty zaczepienia i trwale zwiąże się z podłożem, co gwarantuje trwałość i estetykę wykończenia.

Podsumowując proces prawidłowego przygotowania:

1. Całkowite usunięcie warstwy farby olejnej.
2. Dokładne mechaniczne oczyszczenie ściany z resztek i pyłu.
3. Umycie i odtłuszczenie (jeśli konieczne), a następnie wysuszenie ściany.
4. Zastosowanie specjalistycznego gruntu sczepnego lub gruntu z kruszywem kwarcowym, zgodnie z zaleceniami producenta.
5. Odczekanie do całkowitego wyschnięcia gruntu.

To jedyna droga do uzyskania trwałego i estetycznie zadowalającego efektu. Próby "oszukania systemu" poprzez nakładanie gładzi na niewystarczająco przygotowane podłoże zakończą się, jak już wiemy, fiaskiem. Po usunięciu farby olejnej, podłoże często bywa niejednorodne - możemy mieć goły tynk, resztki starej gładzi, czy beton. Grunt sczepny jest jak uniwersalny klej, który pozwala związać wszystkie te powierzchnie z nową warstwą gładzi. Dopiero tak przygotowana ściana jest gotowa na przyjęcie gładzi.

Metody usuwania farby olejnej: Mechaniczna czy chemiczna?

Przystępując do "bitwy" z farbą olejną, stajemy przed kluczowym pytaniem: jak skutecznie i efektywnie pozbyć się tej upartej powłoki? Do wyboru mamy zazwyczaj dwie główne ścieżki: metody mechaniczne i metody chemiczne. Każda ma swoje wady i zalety, a wybór optymalnej opcji zależy od wielu czynników – skali prac, grubości warstw farby, dostępu do narzędzi, warunków panujących w pomieszczeniu i naszego nastawienia do chemii i pyłu.

Metoda mechaniczna polega na fizycznym zdrapaniu lub zeszlifowaniu warstwy farby olejnej. Najprostsze narzędzia to szpachelki (wąskie, szerokie, ze sztywnym lub elastycznym ostrzem). Przyłożenie siły i mozolne zdrapywanie warstwy po warstwie może być skuteczne na mniejszych powierzchniach lub gdy farba odchodzi stosunkowo łatwo (co w przypadku dobrze położonej farby olejnej zdarza się rzadko).

Na większych powierzchniach znacznie wydajniejsze są narzędzia mechaniczne. Możemy użyć szlifierki, np. oscylacyjnej lub mimośrodowej, wyposażonej w papier ścierny o grubym ziarnie (np. P40 lub P60). Lepszym rozwiązaniem do tak twardych powłok bywa szlifierka do betonu lub kątowa szlifierka z odpowiednimi tarczami do zdzierania farb (np. tarcze listkowe czy ściernice diamentowe). Te narzędzia są bardzo skuteczne, ale generują ogromne ilości drobnego pyłu, który potrafi osiąść wszędzie.

Niezbędnym wyposażeniem przy mechanicznym usuwaniu farby jest dobry odkurzacz przemysłowy podłączony bezpośrednio do narzędzia (jeśli posiada króciec odsysający pył) lub co najmniej pracujący non-stop w pobliżu miejsca pracy. Bez skutecznego odsysania, remont zamieni się w katastrofę pyłową. Koszt dobrych tarczy ściernych czy papieru potrafi być znaczący, zużycie jest spore ze względu na twardość farby olejnej.

Zalety metody mechanicznej to brak użycia szkodliwych chemicznych oparów. Wady to: olbrzymia ilość pyłu, wysoki poziom hałasu, duży wysiłek fizyczny, ryzyko uszkodzenia podłoża pod farbą (szczególnie przy użyciu agresywnych szlifierek), trudności w pracy w narożnikach i przy detalach architektonicznych.

Metoda chemiczna polega na zastosowaniu specjalistycznych preparatów do usuwania starych powłok malarskich. Środki te (zazwyczaj w formie żelu lub pasty) nakłada się na powierzchnię, pozostawia na określony czas (od kilkunastu minut do kilku godzin, w zależności od produktu i ilości warstw farby), a następnie rozmiękczoną farbę usuwa się szpachelką. Po usunięciu, podłoże często wymaga neutralizacji lub dokładnego umycia, aby pozbyć się resztek chemii.

Zalety metody chemicznej to: mniej pyłu (choć wciąż trzeba usuwać rozmiękczoną masę), łatwość aplikacji na profilowanych powierzchniach i w narożnikach, mniejszy wysiłek fizyczny w fazie zdrapywania (chemia wykonuje "ciężką pracę"). Wady to: konieczność pracy w dobrze wentylowanych pomieszczeniach ze względu na opary (część preparatów zawiera rozpuszczalniki, inne są żrące), konieczność stosowania środków ochrony osobistej (rękawice odporne na chemikalia, okulary ochronne, maska/półmaska z filtrem ABEK), potencjalne uszkodzenie niektórych typów podłoża przez chemię, koszt preparatów (dobry żel do usuwania farb kosztuje od 30 do nawet 80 PLN/L, zużycie to około 0.2-0.4 L/m² na jedną warstwę farby, a warstw może być kilka), problemy z utylizacją odpadów.

Często najlepszym rozwiązaniem jest połączenie obu metod. Na dużej, płaskiej powierzchni można zastosować szlifierkę z odsysaniem, a w narożnikach, przy listwach czy wokół futryn drzwi i okien – użyć żelu chemicznego. Taka hybrydowa metoda pozwala wykorzystać zalety obu podejść i zminimalizować ich wady.

Przy wyborze metody warto wziąć pod uwagę wiek budynku i rodzaj pierwotnego tynku pod farbą. Agresywne metody mechaniczne (szlifierki kątowe) mogą łatwo uszkodzić stary, słaby tynk. Chemię z kolei należy ostrożnie stosować na tynkach gipsowych czy delikatnych stiukach, które mogą ulec zniszczeniu pod jej wpływem.

Niezależnie od wybranej metody usuwania farby olejnej, po jej zakończeniu i oczyszczeniu ściany (z pyłu czy resztek chemii) kluczowe jest dokładne jej przygotowanie, w tym umycie i zastosowanie wspomnianego wcześniej gruntu sczepnego lub gruntu z kruszywem kwarcowym. To ten ostatni krok przesądza ostatecznie o sukcesie gładzenia na tak problematycznym podłożu. Wybór między mechaniczną a chemiczną metodą to przede wszystkim decyzja o tym, z jakim rodzajem "bałaganu" wolicie się mierzyć – pyłem czy oparami i lepkimi resztkami.