Czym Szpachlować Łączenia Płyt Gipsowych 2025: Wybierz Materiał na Trwałe Spoiny

Sekretem trwałych i estetycznych ścianek działowych czy sufitów z płyt gipsowo-kartonowych jest nie tylko ich prawidłowy montaż, ale przede wszystkim kunszt i dobór odpowiednich materiałów do obróbki połączeń płyt gipsowych. Wielu domowych majsterkowiczów, a czasem nawet i "fachowców", lekceważy ten kluczowy etap, zastanawiając się, czym szpachlować łączenia płyt gipsowych, by efekt był idealny i co ważniejsze, by po kilku miesiącach nie pojawiły się pęknięcia. W skrócie, kluczową odpowiedzią na pytanie, czym szpachlować jest dedykowany, specjalistyczny gips szpachlowy do spoinowania, wzmocniony odpowiednią taśmą zbrojącą, który różni się znacząco od gładzi finiszowej. Zanurzmy się w ten świat precyzji i dowiedzmy się, jak uniknąć typowych błędów, zapewniając ścianom nienaganną gładkość na lata.

Wybór Taśmy Zbrojącej: Papierowa czy z Włókna Szklanego?

Połączeń płyt gipsowo-kartonowych nie szpachluje się "na pusto", nawet jeśli wydają się ciasno spasowane; to prosta droga do katastrofalnych w skutkach pęknięć, które pojawią się prędzej czy później, rujnując efekt finalny i wpędzając w dodatkowe koszty oraz frustrację. Kluczowym elementem systemu spoinowania jest taśma zbrojąca, stanowiąca swoisty szkielet dla gipsu w najbardziej krytycznych miejscach połączeń, przenosząc naprężenia wynikające z pracy konstrukcji czy zmian wilgotności. Bez niej, nawet najlepszy gips spoinowy jest bezradny wobec sił działających na połączeniach płyt.

Wybór taśmy sprowadza się głównie do dwóch typów: papierowej lub tej wykonanej z włókna szklanego (często w formie samoprzylepnej siatki). Taśma papierowa to klasyk, stosowany od dziesięcioleci przez rzemieślników na całym świecie, ceniona za swoją wytrzymałość na rozciąganie po związaniu z gipsem i zdolność do tworzenia bardzo mocnej, niemal monolitycznej spoiny. Jej specyficzna konstrukcja i możliwość zagięcia wzdłuż środkowego przetłoczenia sprawiają, że jest niezastąpiona w obróbce narożników wewnętrznych, gdzie tworzy proste i wytrzymałe kąty.

Zastosowanie taśmy papierowej wymaga jednak pewnej precyzji i doświadczenia, gdyż musi zostać "wtopiona" w pierwszą warstwę gipsu spoinowego zanim ten zacznie wiązać, a następnie usunięty nadmiar gipsu spod taśmy, by zapewnić maksymalną przyczepność i uniknąć pęcherzy powietrza, które są jej największym wrogiem. Proces ten może być nieco bardziej czasochłonny, a bąble pod taśmą, jeśli nie zostaną zauważone i naprawione w odpowiednim momencie, są zmorą i wymagają później dłubania oraz ponownego szpachlowania, co potrafi wyprowadzić z równowagi. Grubość standardowej taśmy papierowej, zazwyczaj około 0,2-0,3 mm, wymaga zbudowania odpowiedniej warstwy gipsu nad nią, by była w pełni zakryta i tworzyła jednolitą płaszczyznę z powierzchnią płyty.

Taśma z włókna szklanego, powszechnie znana jako taśma siatkowa, to szybsza alternatywa, często samoprzylepna, co znacznie upraszcza proces aplikacji – wystarczy nakleić ją wzdłuż spoiny przed nałożeniem pierwszej warstwy gipsu. Jej elastyczność i porowata struktura teoretycznie pozwalają gipsowi przenikać przez siatkę, tworząc połączenie z podłożem, jednak to "samo-klejące" rozwiązanie ma swoje ograniczenia, zwłaszcza jeśli klej jest niskiej jakości lub powierzchnia zapylona, wtedy taśma może się odkleić podczas szpachlowania. Samoprzylepność siatki jest wygodna, bo utrzymuje taśmę w miejscu bez konieczności natychmiastowego wtapiania w mokry gips, co przyspiesza wstępne prace, ale jej wytrzymałość na rozciąganie w porównaniu z taśmą papierową po całkowitym wyschnięciu i związaniu jest zwykle niższa.

W miejscach o wysokim ryzyku pęknięć, takich jak łączenia docinanych (czyli krawędzi prostych SK) czy łączenia sufit-ściana w budynkach, które jeszcze "pracują", profesjonaliści często bez wahania sięgają po taśmę papierową ze względu na jej udokumentowaną, lepszą zdolność do zapobiegania spękaniom pod wpływem dużych naprężeń. Grubość siatki z włókna szklanego (często 0,25-0,5 mm) jest porównywalna lub nieco większa od taśmy papierowej, ale ze względu na jej strukturę, wypełnienie wymaga równie starannego nałożenia gipsu, aby całkowicie ją zakryć, jednocześnie starając się nie stworzyć zbyt dużego zgrubienia, które będzie wymagało szerokiego i czasochłonnego szlifowania. Choć samoprzylepność siatki jest atutem ułatwiającym początkową pozycję, nie zastąpi ona mechanicznego "wciśnięcia" taśmy w gips, co jest niezbędne dla optymalnego zespolenia materiałów i uzyskania maksymalnej siły zbrojenia, dlatego nawet samoprzylepne siatki wymagają energicznego zaszpachlowania w pierwszej warstwie, wtłaczając gips w oczka siatki i do fugi.

Niektórzy wykonawcy stosują siatkę głównie na łączeniach fabrycznych (taperowanych), gdzie naprężenia są mniejsze, a proces aplikacji taśmy siatkowej jest zauważalnie szybszy, oszczędzając czas pracy. W narożnikach wewnętrznych taśma siatkowa sprawdza się znacznie gorzej niż papierowa – trudno ją równo ułożyć i utrzymać kąt 90 stopni, co prowadzi do zaokrągleń i słabszej odporności narożnika na uszkodzenia mechaniczne czy spękania. Cena taśmy siatkowej jest często porównywalna lub nieco wyższa w przeliczeniu na metr bieżący niż papierowej, ale potencjalna oszczędność czasu na większych płaszczyznach może sprawić, że łączny koszt pracy będzie niższy, pod warunkiem, że ryzyko pęknięć jest akceptowalne. Pamiętajmy jednak, że oszczędności pozorne mogą zemścić się w przyszłości w postaci reklamacji i konieczności poprawek.

Decyzja między taśmą papierową a siatkową powinna zatem zależeć od kilku czynników: typu łączenia (proste vs. taperowane vs. narożnik), potencjalnych naprężeń w konstrukcji, doświadczenia wykonawcy (aplikacja papierowej jest bardziej wyrafinowana) oraz w mniejszym stopniu od preferencji osobistych czy dostępnego budżetu. Nie ma jednej uniwersalnej "najlepszej" taśmy; świadomy wybór, dostosowany do konkretnych warunków, jest kluczem do trwałości spoiny na łączeniu. Prawidłowe użycie nawet droższej taśmy papierowej w kluczowych miejscach może okazać się finalnie bardziej ekonomiczne niż ryzykowanie pęknięć i konieczność napraw w przyszłości, co jest niestety często spotykanym problemem, gdy oszczędza się na jakości materiałów czy technice aplikacji taśmy zbrojącej.

Spoinowanie Płyt GK o Różnych Typach Krawędzi

Świat płyt gipsowo-kartonowych nie jest jednorodny, a różnice tkwią nie tylko w grubości czy właściwościach (standardowe, zielone hydroizolacyjne, czerwone ognioodporne), ale także – co kluczowe z punktu widzenia szpachlowania – w kształcie krawędzi wzdłuż dłuższych boków panelu. Zrozumienie specyfiki poszczególnych typów krawędzi płyt G-K jest fundamentalne, ponieważ determinuje zarówno technikę spoinowania, jak i rodzaj (a czasem i ilość) użytego materiału, wpływając bezpośrednio na wytrzymałość i estetykę końcowego połączenia. Traktowanie wszystkich krawędzi tak samo, ignorując ich przeznaczenie, to proszenie się o kłopoty.

Najczęściej spotykanymi i najbardziej przyjaznymi do szpachlowania krawędziami są te taperowane, oznaczane różnie przez producentów, np. jako KS (Krawędź Spłaszczona), HRAK (Halb Rund Abgeschrägte Kante - niemiecki termin oznaczający krawędź półokrągłą ze ścięciem) czy po prostu krawędź spłaszczona lub sfazowana. Charakterystyczne zwężenie na styku dwóch płyt z takimi krawędziami tworzy wgłębienie w kształcie litery V (po złożeniu płyt, wierzchołek skierowany do wewnątrz pomieszczenia), które jest naturalnym miejscem do przyjęcia taśmy zbrojącej i pierwszej warstwy gipsu spoinowego. To wgłębienie pozwala na zbudowanie kilku warstw szpachli bez tworzenia widocznego wybrzuszenia na powierzchni ściany czy sufitu po zakończeniu prac i szlifowaniu. Połączenia takie są relatywnie proste do wykonania i dają najmniejsze ryzyko pęknięć, pod warunkiem zastosowania właściwych materiałów i techniki.

Problem pojawia się przy krawędziach prostych (oznaczanych jako SK - krawędź cięta lub ABS - ang. Abgeschrägte - ścięta na budowie), które powstają, gdy płyta jest docinana do wymiaru na budowie i używana na połączeniach (np. krótkie boki płyt na suficie czy niestandardowe wymiary ścian). Dwie proste krawędzie zestawione obok siebie tworzą jedynie cienką szczelinę bez naturalnego wgłębienia. Szpachlowanie takiego połączenia wymaga znacznie większych umiejętności i jest bardziej pracochłonne, ponieważ całą potrzebną grubość materiału (gips spoinowy + taśma) trzeba zbudować *nad* płaszczyzną płyt, a następnie rozszerzyć warstwę gipsu na boki (tzw. "piórowanie" lub "fazowanie") na znaczną szerokość, często 30-40 cm po każdej stronie spoiny, aby przejście między zaszpachlowanym obszarem a gołą płytą było niezauważalne i pozbawione widocznego "garba". To jak chodzenie po linie, wymaga wyczucia.

Ze względu na brak naturalnego "pojemnika" na gips i taśmę, łączenia z krawędziami prostymi są znacznie bardziej narażone na pęknięcia, a taśma zbrojąca papierowa jest często rekomendowana jako dająca lepszą odporność na takie naprężenia niż taśma siatkowa. Warstwy gipsu muszą być cieńsze, nakładane stopniowo, a każda kolejna coraz szersza, by delikatnie wtopić połączenie w otaczającą płaszczyznę. Wykonanie takiego łączenia wymaga więcej materiału spoinowego i gładzi finiszowej, a także znacznie więcej czasu na aplikację i szlifowanie, co zresztą potwierdzają dane orientacyjne dotyczące zużycia i czasu pracy przedstawione wcześniej w tabeli. Niektórzy profesjonaliści zalecają nawet lekkie sfazowanie ostrych krawędzi prostych papierem ściernym lub nożem przed szpachlowaniem, aby usunąć wszelkie luźne fragmenty kartonu i zapewnić lepsze przyjęcie gipsu.

Producent, o którym mowa w danych, wskazując na szpachlówkę przeznaczoną "do spoinowania wszystkich typów płyt g-k o krawędziach KPOS, KS oraz płyt z 4 krawędziami fazowanymi", sugeruje uniwersalność swojego produktu w kontekście chemicznym i fizycznym gipsu – że materiał ten dobrze wiąże i ma odpowiednią wytrzymałość bez względu na to, czy przylega do fabrycznego kartonu czy do rdzenia gipsowego krawędzi. To cenna informacja, bo upraszcza wybór gipsu spoinowego, pozwalając skupić się bardziej na technice aplikacji dostosowanej do kształtu krawędzi i używanej taśmy zbrojącej. Jednak nawet najbardziej uniwersalny gips nie zwalnia wykonawcy z konieczności perfekcyjnego opanowania specyficznych metod pracy dla krawędzi prostych w porównaniu do taperowanych, gdzie "zasadnicze wgłębienie" przyjmuje lwią część pracy.

Płyty "z 4 krawędziami fazowanymi", choć mniej powszechne na typowym rynku budowlanym, to innowacyjne rozwiązanie, które eliminuje problem szpachlowania krawędzi prostych na krótkich bokach płyty – wszystkie cztery boki są gotowe do spoinowania w sposób podobny do długich krawędzi taperowanych, choć często ze zwężeniem o innej geometrii. Takie płyty mogą przyspieszyć prace i zmniejszyć ryzyko spękań na suficie czy dużych, modułowych panelach ściennych. Mimo to, podstawowa zasada pozostaje niezmienna: do prawidłowego szpachlowania łączeń płyt G-K zawsze wymagany jest dedykowany gips spoinowy w połączeniu z odpowiednio dobraną taśmą zbrojącą, a technika aplikacji musi być dostosowana do konkretnego typu krawędzi, bo każda z nich "opowiada" inną historię o tym, jak należy ją potraktować. Zaniedbanie tych niuansów jest częstą przyczyną frustracji i poprawek.

Szpachlowanie Łączeń GK a Przygotowanie Podłoża

Możesz mieć najlepszy na świecie gips spoinowy, perfekcyjnie dobraną taśmę zbrojącą i narzędzia prosto z katalogu NASA, ale jeśli zaniedbasz przygotowanie podłoża, twoje wysiłki będą skazane na porażkę. To etap, który oddziela rzetelnego rzemieślnika od "fuszera" i który często bywa pomijany w pośpiechu na budowie – duży błąd, który zemści się nieestetycznymi spoinami, brakiem przyczepności materiału i, co najgorsze, pęknięciami. "Przygotowanie" to słowo klucz w całym procesie szpachlowania łączeń płyt G-K.

Zgodnie z dobrą praktyką i zaleceniami producentów, pierwszym krokiem wykonawcy powinno być krytyczne spojrzenie na zainstalowane płyty GK. Oceniamy przede wszystkim stan powierzchni – czy jest sucha (wilgotność to wróg gipsu), czy nie ma na niej tłustych plam, kurzu, pyłu szlifierskiego z obróbki sąsiednich połączeń czy resztek luźnego kartonu. Powierzchnia musi być "nośna", czyli wolna od wszystkiego, co mogłoby ograniczyć przyczepność aplikowanego gipsu, a także czysta. W praktyce oznacza to gruntowne odkurzenie, przetarcie na mokro (a następnie osuszenie) wszelkich zabrudzeń, usunięcie luźnych fragmentów kartonu wzdłuż krawędzi. Zostawienie pyłu z cięcia płyt w szczelinach lub na powierzchni krawędzi to prosta droga do osłabienia spoiny.

Drugim, absolutnie kluczowym krokiem, zwłaszcza w przypadku krawędzi, które nie są pokryte kartonem – czyli krawędzi docinanych na budowie (SK/ABS), które często są fazowane, ale odkrywają rdzeń gipsowy płyty – jest ich odpowiednie przygotowanie pod kątem chłonności. Odkryty rdzeń gipsowy jest z natury bardzo chłonny, jak gąbka, i pozostawienie go w stanie surowym spowoduje, że po nałożeniu gipsu spoinowego, rdzeń płyty momentalnie "wyssie" wodę z zaprawy w miejscu styku. Szybkie odebranie wody zaburza proces wiązania gipsu w tym krytycznym miejscu, prowadząc do skurczu, osłabienia mechanicznego spoiny i zwiększając ryzyko pęknięcia w przyszłości. Znam ten ból, gdy zaniedbanie tego detalu prowadziło do subtelnych, ale irytujących linii pęknięć pojawiających się po kilku miesiącach wzdłuż docinanych krawędzi.

Aby temu zapobiec, odkryte krawędzie gipsowe powinny zostać zagruntowane specjalistycznym środkiem gruntującym, który wyrówna chłonność powierzchni, lub w przypadku braku takiego środka (choć jest on wysoce zalecany) zwilżone czystą wodą na krótko przed nałożeniem gipsu spoinowego. Gruntowanie jest zazwyczaj bardziej skuteczne i daje trwalsze efekty, tworząc stabilną barierę chłonnościową. Niektórzy rzemieślnicy mają swoje "domowe" sposoby, ale profesjonalne grunty dedykowane do płyt GK (często wnikające głęboko i wiążące luźne cząsteczki) dają największą pewność sukcesu, eliminując ryzyko wspomnianego "flash drying" czyli błyskawicznego przesuszania gipsu przez płytę i gwarantując odpowiednią przyczepność materiału do podłoża. Pamiętajmy, że rdzeń płyty pozbawiony kartonu jest wyjątkowo "spragniony" i z wielkim apetytem wchłania wodę.

Gdy szpachlowanie łączeń płyt G-K jest częścią prac remontowych, a nie nowego montażu, zakres przygotowania podłoża rozszerza się. Poza podstawowym oczyszczeniem, musimy usunąć wszelkie luźne elementy, stare powłoki malarskie, które mogłyby odspoić się od podłoża pod wpływem ciężaru nowego gipsu, czy zanieczyszczenia w postaci olejów, wosków czy silikonu, które są dla gipsu absolutnie zabójcze, tworząc nieprzepuszczalną barierę uniemożliwiającą wiązanie i przyczepność. Stare tynki, pod którymi są łączone płyty, muszą być nośne i stabilne. Trzeba je dokładnie oczyścić mechanicznie (skrobakiem, szczotką), a często również zagruntować gruntem sczepnym lub uniwersalnym, zwłaszcza gdy mamy do czynienia z powierzchniami o zróżnicowanej chłonności lub gładkimi. Kto smaruje (gruntem), ten jedzie (płynnie z aplikacją gipsu).

Podłoże, na którym mają być szpachlowane płyty czy ubytki, bezwzględnie nie może być wilgotne ani zamarznięte. Optymalna temperatura pracy to zazwyczaj od +10°C do +25°C, przy wilgotności względnej powietrza poniżej 80%. Wilgoć w płycie GK, pochodząca np. z niedostatecznego wysuszenia po zalaniu lub przechowywania w niewłaściwych warunkach, prowadzi do deformacji płyt, braku odpowiedniego wiązania gipsu spoinowego i w konsekwencji do spękań lub odspojeń materiału. W przypadku stwierdzenia obecności pleśni, mchów lub grzybów na powierzchni płyt, należy je najpierw odpowiednio zdezynfekować i usunąć, a płyty gruntownie osuszyć i zbadać, czy nie uległy strukturalnemu uszkodzeniu przez długotrwałe zawilgocenie, bo taka płyta może nie nadawać się już do spoinowania i będzie wymagać wymiany. Proces przygotowania podłoża jest fundamentem trwałości; bagatelizowanie go to budowanie na piasku, co zawsze kończy się katastrofą, a w przypadku płyt gipsowych, widocznymi, brzydkimi pęknięciami.

Dlaczego Materiał Finiszujący do Płyt G-K Różni się od Gipsów Spoinowych

Intuicja mogłaby podpowiadać, że skoro dany produkt świetnie sprawdza się do spoinowania i klejenia taśmy, to powinien być równie dobry do finalnego wygładzenia całej powierzchni przed malowaniem. Jednakże, w świecie suchej zabudowy, rozróżnienie między gipsami spoinowymi a materiałami finiszującymi jest fundamentalne i podyktowane głębokimi różnicami w ich składzie chemicznym, właściwościach fizycznych oraz, co za tym idzie, w przeznaczeniu. Próba zastąpienia gładzi finiszowej gipsem spoinowym na ostatniej warstwie to jak próba malowania ściany klejem do płytek – niby oba to pasty, ale efekty będą opłakane, a komfort pracy żaden. Każdy materiał ma swoje specyficzne zadanie w tym zgrany duet.

Główna różnica leży w procesie twardnienia. Typowe gipsy spoinowe to tzw. "masy wiążące" (ang. setting type joint compounds), bazujące na półwodnym siarczanie wapnia (gipsie sztukatorskim), który w kontakcie z wodą przechodzi reakcję krystalizacji i szybko wiąże chemicznie. Ten proces wiązania jest relatywnie niezależny od warunków otoczenia (wilgotności powietrza, temperatury - w rozsądnym zakresie) i zapewnia masie szybkie uzyskanie wysokiej twardości i wytrzymałości, a także minimalny skurcz podczas wiązania. Właśnie te cechy – szybkie twardnienie, wysoka wytrzymałość i minimalny skurcz – czynią go idealnym do wstępnego wypełniania fugi, zatapiania taśmy zbrojącej (zwłaszcza papierowej, która musi być wtopiona w "mokry" gips zanim zacznie wiązać) oraz wypełniania większych ubytków czy osadzania narożników metalowych. Siła tego materiału wczesnym etapie to jego supermoc.

Jednakże, ta sama "supermoc" gipsów spoinowych staje się ich piętą achillesową, gdy przychodzi do ostatecznego wykańczania powierzchni. Po związaniu, gips spoinowy staje się bardzo twardy, co utrudnia, a czasem wręcz uniemożliwia łatwe szlifowanie, niezbędne do uzyskania idealnie gładkiej płaszczyzny, którą można później malować bez widocznych nierówności. Poza tym, struktura związanego gipsu spoinowego bywa bardziej "ziarnista" (choć są i drobnoziarniste odmiany), co również sprawia, że jako ostatnia warstwa nie daje pożądanego efektu gładkości w dotyku i wizualnie, zwłaszcza pod wymagającym światłem. Użycie go jako materiału finiszującego wymagałoby nadludzkiej siły podczas szlifowania i ogromnej ilości papieru ściernego, a i tak efekt końcowy byłby daleki od perfekcji. Mówiąc wprost, jest on stworzony do wytrzymałości i szybkiego postępu pracy na wczesnym etapie, a nie do delikatnego "make-upu" ściany.

Z kolei materiały finiszujące (często nazywane gładziami lub masami finiszującymi/wykończeniowymi) to zazwyczaj "masy schnące" (ang. drying type joint compounds), bazujące na wodnej dyspersji wypełniaczy mineralnych (np. drobno zmielony wapień) i polimerowych spoiwach (np. akrylowych, winylowych). Nie wiążą one chemicznie, lecz twardnieją w procesie odparowywania wody, co oznacza, że czas ich schnięcia zależy silnie od temperatury i wilgotności otoczenia, a także grubości warstwy. Materiały te są z natury bardziej miękkie po wyschnięciu w porównaniu do gipsów spoinowych, co czyni je wyjątkowo łatwymi w szlifowaniu, co jest kluczową cechą na etapie uzyskiwania ostatecznej gładkości. Posiadają też znacznie drobniejszą strukturę i dają aksamitnie gładkie wykończenie powierzchni.

Choć masy schnące są łatwiejsze w obróbce końcowej, zazwyczaj charakteryzują się większym skurczem podczas schnięcia w porównaniu do gipsów spoinowych. Dlatego nie nadają się do wstępnego wypełniania głębokich fug czy zatapiania taśmy zbrojącej na łączeniach z dużymi szczelinami – skurcz byłby zbyt duży, prowadząc do "zapadania się" materiału i pęknięć. Są natomiast idealne do nanoszenia cienkich warstw (tzw. warstw finiszowych) na zagruntowaną lub pokrytą już gipsem spoinowym powierzchnię, w celu ostatecznego wyrównania, ukrycia struktury taśmy i zarysowań z wcześniejszych etapów oraz stworzenia perfekcyjnie gładkiego podkładu pod farbę czy tapetę. Uzyskanie idealnie gładkiej powierzchni to ich główne zadanie, a do tego są stworzone w sposób, który minimalizuje wysiłek związany z późniejszym szlifowaniem, w przeciwieństwie do "siłowego" szlifowania twardego gipsu spoinowego.

Reasumując, strategia szpachlowania płyt GK polega na wykorzystaniu mocnych stron obu rodzajów materiałów w odpowiedniej kolejności. Najpierw używamy gipsy spoinowe – szybko wiążące, wytrzymałe, o minimalnym skurczu – do wstępnego wypełnienia fugi, zatopienia taśmy i zbudowania podstawowej płaszczyzny w obrębie połączenia, akceptując ich trudniejszą szlifowalność i ziarnistość. Dopiero po ich całkowitym związaniu i wyschnięciu nakładamy jedną lub więcej cienkich warstw materiału finiszującego – łatwego w szlifowaniu, dającego idealną gładkość i delikatniejszego w strukturze – który "uszlachetnia" powierzchnię, czyniąc ją gotową do malowania. Materiał finiszujący jest zazwyczaj przeznaczony wyłącznie do stosowania wewnątrz pomieszczeń w suchych warunkach, bo jego proces twardnienia zależy od odparowania wody i nie jest odporny na wilgoć w takim stopniu jak niektóre gipsy spoinowe czy masy oparte na cemencie. Wiedza o tej różnicy i prawidłowe jej zastosowanie to podstawa profesjonalnie wykonanej "suchostanówki" i gwarancja, że ściany będą gładkie i wolne od pęknięć przez długie lata.